ในซอยบ้านจะมีหม าตัวนึงมันคงไม่ค่อยชอบ ขี้หน้าผมเท่าไหร่?ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้านมัน มันจะเห่ า กระโจ นใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ าค ลั่ งราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้มัน เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอยผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า…ไม่กล้าไปกลั วหม า
พ่อบอกผมว่า…“ไม่ต้องกลั วหรอก หม าที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆซักวันมันก็จะเชื่องเอง”นับแต่วันนั้น… ผมเจียดเ งิ น 5 บ าทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูกแบ่งหม า 2 ลูกทุกวัน
แรกๆ มันแทบจะกระโ ด ด กั ด มือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็กผมคงมือขๅดไปแล้ววันเวลาผ่านไปไม่นาน มันไม่เ ห่ าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็นวันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน
ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอดโตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..หม าที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้มอบความเป็นมิตรให้ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ ง
แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหนจริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหนก็ยังหั กหลังเราได้ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจหมาได้ตลอดชี วิ ต กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ
หม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั วเท่าใจคน
ขอขอบคุณ : คิดกลับด้าน
เรียบเรียงโดย 1ไร่ไม่จน