เราวิ ต กกับชี วิ ตมากไปหรือเปล่า
ในวัยเด็ก เราร้อง ไ ห้ งอแงเมื่อพ่อแม่ทำอะไรขัดใจหรือไม่ได้ดั่งใจ พอมีคนต ามใจหรือเราได้ในสิ่งนั้น ก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
ในตอนที่เราไปโรงเรียนครั้งแรก เราร้อง ไ ห้ งอแง ไม่อย ากจ า กพ่อแม่ ไปอยู่กับใครไม่รู้ แต่ร้องไห้ไม่กี่วันเราก็ชิน และต่อมาเราก็ชอบไปโรงเรียนมากกว่าอยู่บ้าน เพราะที่นั่น เพื่อนเยอะ!
ในตอนที่ย้ายโรงเรียนครั้งแรก เรากังวลว่าจะต้องทำตัวอย่างไร ใครจะเป็นเพื่อนคนใหม่ แล้วจู่ๆ ก็มีเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเรียนเหมือนกัน เดินเข้ามาทักแบบเขินอาย และสุดท้ายก็กลายเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด
ในตอนที่จบมหาลัยใหม่ๆ เราวิ ต ก ว่าจะหางานทำได้ไหม? บ้างก็ได้งานตั้งแต่ยังไม่จบ บ้างก็ได้งานทันทีหลังจบ บ้างก็สมัครแล้วสมัครอีก ส่วนบ างคนก็ทำงานช่วยพ่อแม่ที่บ้าน สานกิจการครอบครัว
ในตอนที่คบกับแฟนใหม่ๆ เราก็วิ ต ก ว่าคบกันไปแล้วจะถึงขั้นแต่งงานเป็นครอบครัวกันไหม? พ่อแม่ของอีกฝ่ายจะชอบเราไหม? เข าจะรักคนอื่นมากกว่าเราไหม? แต่สุดท้ายรักครั้งนั้นก็กลายเป็นนิย าย ที่กว่าจะผ่านมาได้ แทบเป็นแทบต า ย
ในวันที่แต่งงาน เราวิ ต ก กังวลว่าชี วิ ตต่อไปจะเป็นยังไง? จ า กการทำอะไรคนเดียว ต้องทำอะไรเป็นคู่ จ า กคู่ก็กลายสาม สี่ ห้า เพราะมีตัวน้อยๆ ต ามมา ความวิ ต ก กังวลเพิ่มต ามอายุที่มากขึ้นเรื่อยๆ จ นสุดท้าย เพราะเจ้าความวิ ต ก นั่นเอง “ที่ทำให้ชี วิ ตเ สี ยหายไม่เคยมีใครที่ไม่เคยวิ ต ก กังวล แต่พึงเข้าใจ วิตกไปก็ใช่ว่าจะช่วยอะไรที่แย่กลับดีขึ้นมาได้
ในวันที่เจอกับกับวิ ก ฤ ติ ชี วิ ตตกหลุมอากาศ เราเฝ้าโอดครวญว่าเป็นเพราะอีกฝ่าย ที่ทำให้ชี วิ ตต้องมาเจอทางตัน! โ ท ษนั่นโ ท ษนี่ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่อย ากมีชี วิ ตอยู่ต่อ! แต่เราลืมไป ใช่ว่าเราเจอเพียงคนเดียวในโลกนี้เสียเมื่อไหร่ คนอื่นเข าก็เจอ และเข าก็อยู่ได้
เราทำชี วิ ตให้มันย ากเกินไปหรือเปล่าความสุขในชี วิ ต” ผ่านง่าย และทุกคนอย ากรั้งให้มันอยู่ได้นานที่สุด แต่มันก็ผ่านไป
ความทุ ก ข์ในชี วิ ต” ผ่านย า ก และเราทุกคนต่างรังเ กี ย จ ไม่อย ากเจอกับสิ่งเ ลว ร้ า ย แต่มันก็เข้ามา! “จงเรียนรู้และเข้าใจ หากไม่เ สี ยสิ่งนี้ไป จะพบสิ่งใหม่ได้อย่างไร?” อย่าให้มันย า ก และวิ ต ก กังวลกับชี วิ ตมากจ นเกินไป!
ขอขอบคุณ : นุสนธิ์บุคส์
เรียบเรียงโดย 1ไร่ไม่จน