นานมาแล้วผมมีที่ดินอยู่ใน แทบทุกเข ตของ ก รุ งเท พ และหั วเมืองใหญ่ๆ รวมแล้วก็ประมาณ 500 ไร่ และเมื่อ 30 ปีกาอนนั้น ผมพก เ งิ น ในกระเป๋าไว้เที่ยวครั้งละเป็น แ ส น ๆ ทำมาค้ าข ายได้เ งิ น มามากมาย ก็ส่งลูกเรียนเมืองนอกหมด ไม่ต้องทำงา นให้เรียนอ ย่ า งเดียว
เมี ย ผมชอบ เ ล่ นหุ้ น ราค าหุ้ นก็ขึ้นเอาๆ ก็ได้กำไรมาเยอะอยู่เหมือนกัน เราก็มีเ งิ นสดหลายร้อยล้ าน และจู่ๆ พออยู่มาวันนึงนั้น ก็มีญาติผมคนหนึ่งเดื อ ดร้อนมายืมเ งิ น วันนั้นผมก็เลยด่ าเขาซะแร ง แบบที่ว่าเ สี ย ๆ ห า ย ๆ เพราะคิดว่าตนเองมี เ งิ น มากจะพูดอะไรกับใครยังไงก็ได้
แต่ก็ให้เ งิ น เขาไปอยู่นะ แสนนึง บอกเขาว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกนะ เพราะเ งิ นที่ให้ คิดว่าให้ทาน จากนั้นเขารับ เ งิ น พร้อมน้ำตา ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า เขาจะรู้สึกแบบไหนเมื่อผมคิดการใหญ่
ตั้งโรงงา นอะไหล่ที่อยุธย าแล้วในปีนั้นเกิดวิ ก ฤ ต น้ำท่วม พัดพาทุกอ ย่ า งไปจากชี วิ ตผม รถผม 19 คันบ้านอีก 5 หลัง ที่ดินมากมาย เ งิ นสดที่เคยมี
แฟนผมเล่นหุ้ นเจ๊ งไปสี่ร้อยกว่าล้ านลูกก็ทำธุรกิจจนหมดตัวข าดทุนภายใน 2 ปี คือสิ่งที่มีมันหายไปในพริบตา เหลือไว้เพียงหนี้ 200 กว่าล้าน ทุกวันนี้ผมคือบุคคล ล้ ม ละ ล า ย เช่าห้องพออยู่ได้ ข ายก๋วยเตี๋ยวไปวันๆ ป ร ะ ทั ง ชี วิ ต และเมียผมก็ไม่มีกระจิตกระใจ
ทำอะไร ทั้งลูกผมก็ต่างแยกย้ า ยกันไปเอาตั ว ร อ ดต่างคนต่างไป ไปตามเส้นทางชี วิ ตตนเอง ผมไม่เคยได้เห็นหน้าลูกเลย มาบัดนี้ผมอายุ 76 ปีแล้วผมต้องยกหม้อ ก๋วยเตี๋ยว ล้างจาน แต่พอมันอยู่นานวันเข้าทุกวันนี้ ผมปลงได้เอง ผมมาลำบากตอนแก่แต่
ก็เริ่มเข้าใจชี วิ ตมากขึ้น เ งิ นค่าเช่ าห้องนี้ ผมไปยืมกับคนที่ผมเคยด่ าเขา ให้เขาไปแสนนึง แต่ลูกเขายื่น เ งิ นให้ผมแสนห้า บอกผมว่าพ่อผมบ ากหน้าไปยืมเ งิ นคุณลุง เพราะตอนนั้น ผมเข้าโรงพ ย า บ า ลผ่ า ตัด คุณลุงด่ าแล้วโยนเ งิ นให้เหมือนพ่อผมเป็นหม า
พ่อผมยอมหมดเพราะชี วิ ตลูก มี ค่ า มากกว่าอะไรทั้งนั้น ต่อให้ทำ อ ย่ า ง ไรพ่อก็ยอม ถ้ามีเ งิ นจะให้หามาคืนคุณลุงให้ได้ และแสนนี้ผมคืน ส่วนห้าหมื่นคือด อ กละกัน ไม่มีหนี้บุญคุณต่อไปแล้ว แต่หากคุณลุงลำบาก คุณลุงมายืมกับผมได้นะ ผมจะไม่ด่ าเหมือนที่คุณลุงด่ าพ่อผมหรอกนะ เพราะถ้าไม่มีเ งิ นคุณลุง ผมคงไม่ร อดในวันนั้น
เพราะเ งิ นแสนที่คุณลุงโยนให้ มันต่อ ชี วิ ตให้ผมได้ ผมทำตามที่พ่อบอกแล้วให้ตอบแทนหนี้ ก้อนนี้ให้ลุง และส่วนลูกคุณลุง ผมไม่รู้ก ร ร มของใครของมันนะ เมื่อได้ยินดังนั้น ผมเดินร้องไห้ มาถึงบ้านเอาเ งิ นมาจ่ายค่าห้อง และลงทุ นร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ
มีเ งิ นเก็บไว้ 30,000 บา ท จากวันนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของคำว่า ก ร ร มตามสนอ ง หลานเขาไม่ได้ด่ าผมแต่หลานพูดความจริงให้ฟัง
แค่ผมรับความจริงไม่ได้เท่านั้น แต่ตอนนี้ผมมีความสุขดี พระ แม่ชี ขอท าน มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านผม ผมไม่คิดเ งิ น ตอนผมมีเยอะๆ ผมไม่ชอบคนบอกบุ ญผม ไม่เคยทำบุ ญเลย ผมกินผมเที่ยว
แต่ตอนนี้ผมหมดตัว มีหนี้สิน ไม่มีเพื่อน ไ ร้ ลูกผมถึงได้ฟังธรรมะ เข้าวัดเป็น ตอนนี้ผมห่วงแค่เ มี ย ผมผมภาวนาให้เ มี ยไปก่อนผม เพราะไม่อย าก เห็นเมียลำบ าก ไม่ต้องถามว่าผมเป็นใคร ร้านอยู่ตรงไหน แค่จะเก็บเรื่องราวมาให้อ่ าน ให้เป็นข้อคิดเตือนใจ คงไม่มีคำว่า ย า กจนสำหรับคนขยัน
ไม่มีการปลงตก หากไม่เคยสูงสุด แล้วมาต่ำสุด และเรื่องนี้สอนใจได้ดีจริงๆ มันถือว่าเป็นการสอนใจ สำหรับใครหลายคนเลยที่ทะนงตน ลืมตัว คิดว่าตัวเองเหนือใคร
ขอบคุณข้อมูล : c h a y e n d
เรียบเรียงข้อมูลโดย : เพจเกษตรบ้านทุ่ง