ถือว่าเป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจ เมื่อ “ครูอ๋อ” หนุ่มวัย 27 ปี ลุยโคลนแบกอาหารขึ้นดอยไม่ลดละ หวังนักเรียนอิ่มท้องอยู่ได้ครบ 5 วัน ทำเอาชาวเน็ต ซึ้ ง ใจไปตามๆกัน เรื่องราวของครูดอยใจสู้ เล่าชีวิตกว่าจะเดินทางไปถึงโรงเรียน มอเตอร์ไซค์ ติ ด ห ล่ ม เป็นประจำ แต่ไม่ย่อท้อ ยอมแบกกระสอบอาหารกลางวันเด็กๆ ขึ้นบ่าไปให้เด็กนักเรียนได้อิ่มท้อง ไม่ขอย่อ ท้ อ ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เด็กได้เรียนหนังสือ
โดยผู้ใช้เฟซบุ๊ก Punyapat Pun หรือ ครูอ๋อ นายปุญญพัฒน์ วนาสินสมบูรณ์ ครูหนุ่มไฟแรง โรงเรียนปางตองประชาสรรค์ ต.โป่งสา อ.ปาย จ.แม่ฮ่องสอน ได้โพสต์ภาพพร้อมระบุข้อความว่า ไม่ต้อง ห่ ว ง พี่ใส่โซ่ สุดท้ายติด ห ล่ ม โ ซ่ หลุด ห า ย หมด ขึ้นไม่ไหวก็แบก อาหารกลางวันเด็กๆ
“การดำรงชีวิตที่ดีจะต้องปรับปรุงตัวตลอดเวลา ต้องมีความเพียรและความอดทนเป็นที่ตั้ง ถ้าไม่อดทนก็อาจ ท้ อ ใ จ” คำพ่อสอน จนชาวเน็ตแห่ชื่นชมและให้กำลังใจกันเป็นจำนวนมาก
ระยะทางกว่าจะไปถึงโรงเรียน หลายช่วงเป็นร่องลึกและมีคนทำให้รถจักรยานยนต์ไม่สามารถขับขี่ผ่านไปได้ รถจักรยานยนต์ของครู ติ ด ห ล่ ม โคลน และส่งผลกระทบต่อการเดินทางเข้าออกของครูดอยเป็นอย่างมาก ที่ต้องใช้เส้นทางขึ้นไปโรงเรียนที่อยู่บนที่สูงและเป็น ถิ่ น ทุ ร กั น ด า ร
ทำให้ครูอาสาและคนที่สอบได้ต่างพากัน ถ อ ด ใ จ และพากัน ล า อ อ ก พื้นที่ยังหลงเหลืออยู่ต้องอาศัยความมุ่งมั่นและตั้งใจในการทำหน้าที่ของครูในการให้ความรู้กับเด็กบนดอย จะมีสักกี่คนที่ยอม ลำ บ า ก เพื่อคนอื่นอาจจะพบได้ไม่บ่อยนัก ที่ใครสักคนจะยอมทิ้งความสุขสบายในเมืองและผ่านตัวเข้าสู่ในพื้นที่ห่างไกลความเจริญ
แต่ ครูอ๋อ ปุญญพัฒน์ วนาสินสมบูรณ์ คือหนึ่งในไม่กี่คนที่ยอมทุ่มเทเพื่อคนอื่นด้วยหัวใจนักสู้อย่างแท้จริงสองมือแบบกระสอบอาหารด้วยสภาพเส้นทางที่เต็มไปด้วยโคลนตลอดสายจึงทำให้การเดินทางของเขาเป็นไปอย่าง ค ว า ม ทุ ลั ก ทุ เ ล มีเพียงมอเตอร์ไซค์คันเก่าผู้ชายที่จะพาเขาไปสู่จุดมุ่งหมายเท่านั้น
ถึงแม้ว่ารถครูอ๋อจะ ติ ด ห ลุ่ ม โคลนเดินทางต่อไปไม่ไหว แต่เขาก็ไม่หวั่นพยายามดั้นด้นเดินทางไปให้ได้เพราะเขาแบกความหวังของเด็กๆขึ้นไปด้วยกระสอบปุ๋ย 2 ใบเพื่อนำอาหารกลางวันไปให้เด็กเหล่านั้น
ครูอ๋อ ปุญญพัฒน์ วนาสินสมบูรณ์ โพสต์ภาพขณะที่เขากำลังสิ่งที่เรียกว่าอาหารกลางวันไปให้เราเด็กนักเรียนที่อยู่บนพื้นที่ห่างไกลความเจริญในจังหวัดแม่ฮ่องสอนครูหนุ่มวัยใกล้ 30 ปีที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงรายคณะครุศาสตร์ผู้ขออยู่เบื้องหลังความกินอิ่มนอนหลับและเป็นผู้มอบความหวังของโรงเรียนปางตองประชาสวรรค์ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน
และเป็นมาตรฐานแม่พิมพ์ผู้ เ สี ย ส ล ะ ที่ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจเพื่อลูกศิษย์บนยอดดอย หน้าที่ความรับผิดชอบก็เป็นส่วนหนึ่งของความเป็นครู ผมจะไม่ทำก็ได้แต่ผม ส ง ส า ร เด็กๆกลัวว่าเขาจะไม่มีอะไรกินทุกวันอาทิตย์ผมจะต้องขนอาหารขึ้นไปบนดอย ซื้อไก่ ซื้อหมู ซื้อผัก เพราะต้องการให้เด็กได้กินและให้ได้รับคุณค่าทางโภชนาการอาหาร อย่างเต็มที่เพื่อการเจริญเติบโตที่ดี นอกจากนี้ยังต้องซื้อน้ำแข็งขึ้นไปด้วยเพื่อต้องตุนอาหารไม่ให้เนื้อสัตว์เกิดอาการ เ น่ า เ สี ย
โรงเรียนแห่งนี้ไม่เพียงแต่ความ ลำ บ า ก เรื่องการเลี้ยงอาหารกลางวันเท่านั้นไฟฟ้าภายในหมู่บ้านก็เข้าไม่ถึงจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อจากแผงโซล่าเซลล์เท่านั้น ส่วนน้ำดื่มน้ำใช้ก็เป็นน้ำจากประปาภูเขาเด็กๆจะดื่มน้ำจากน้ำก๊อกสวนน้ำฝนจะได้ดื่มบ้างเป็นบางครั้ง
โรงเรียนปางตองประชาสรรค์ เนื่องจากเป็นพื้นที่ชุมชนขนาดเล็กหรือว่าเป็นหย่อมหมู่บ้านและไม่สามารถจะตั้งหมู่บ้านได้เพราะจำนวนประชากรไม่ถึง 120 คนโรงเรียนแห่งนี้มีจำนวนนักเรียนเพียง 31 คนเท่านั้นซึ่งเป็นโรงเรียนที่อยู่ห่างไกลในเขตพื้นที่ของจังหวัดแม่ฮ่องสอน
ทั้งนี้ ครูอ๋อ ยังเป็นเพื่อนกับ ครูอุ้ม หรือ น.ส.สุทธิลักษณ์ กันธิพันธ์ ครูดอยสาวสวยแห่งโรงเรียนบ้านป่าเมี่ยงแม่พริก ต.แม่พริก อ.แม่สรวย จ.เชียงราย อีกด้วย
ครูหนุ่มหัวใจแก่งทุ่มสุดตัวเพื่อความอิ่มท้องของนักเรียนบนดอย
ขอบคุณข้อมูล : Punyapat Pun เรียบเรียงโดย : เกษตรบ้านทุ่ง